Nu de lente knabbelt aan de lange donkere winterdagen vind ik overal eenzame handschoenen op mijn weg. Mutsen ook. En deze sjaal die nu een warme kindernek mist. En andersom. Verloren. Ik heb altijd vermoed dat het tranenthee-lijstje niet compleet is. Nu kan ik aan de lijst van lepels die achter het fornuis vallen en die je nooit meer terugvindt, prachtige zonsopgangen die niemand ziet, omdat iedereen nog slaapt en potloden die te klein zijn geworden om vast te houden en meer van die dingen ook deze toevoegen: sjaals die verloren wachten tot ze gevonden worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten